Ώρες-ώρες αισθάνομαι το παιδί μέσα μου να ασθμαίνει για την επόμενη μέρα, κι έπειτα οι ήχοι - τα τραγούδια που έχω ξανακούσει - οι καταστάσεις που επαναλαμβάνονται, οι φωνές και οι λάμψεις μου θυμίζουν ότι έχει περάσει καιρός από τότε, που εκείνο το παιδί θαύμαζε την ανατολή και περίμενε με αγωνία την δύση για να αρχίσει ο χρόνος των φίλων.
Τώρα πλέον, θαυμάζω τα νέα παιδιά που ονειρεύονται. Βλέπεις, εκείνο το βουνό που ονειρευόμουνα μικρός είναι ακόμη ανεξευρενητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου