Ώρες-ώρες θυμάμαι το παιδί μέσα μου να ασθμαίνει για την επόμενη μέρα, κι έπειτα οι ήχοι - τα τραγούδια που έχω ξανακούσει - οι καταστάσεις που επαναλαμβάνονται, οι φωνές και οι λάμψεις μου θυμίζουν ότι έχει περάσει καιρός από τότε· εκείνο το παιδί που θαύμαζε την ανατολή και περίμενε με αγωνία την δύση για να αρχίσει ο χρόνος των φίλων έχει κάπως κοπάσει μέσα μου.
Τώρα πλέον, κοιτάω με θαυμασμό τα νέα παιδιά που δεν χορταίνουν να ονειρεύονται.
Ορκίζομαι βέβαια να μην τους πω, πως εκείνο το βουνό που ονειρευόμουνα μικρός είναι ακόμη ανεξερεύνητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου