Τέσσερεις εποχές

Κάποτε πολύ παλιά, πριν τους επιστήμονες και πολύ πριν την εξάπλωση των θρησκειών , υπήρχε ένας μύθος…

Ο Μύθος της πριγκίπισσας Ζιρκάτα.

Ξάπλωνε το κορμί της στον πιο ψηλό βουνό, και όταν τέντωνε τα πόδια της τα δάχτυλα της άγγιζαν την θάλασσα. Άπλωνε τα χέρια της και αγκάλιαζε όλους τους ανθρώπους σε ανατολή και δύση.

Τόσο μεγάλη και καλή ήταν η πριγκίπισσα Ζιρκάτα.

Όταν ακούμπαγε την ράχη της στην πλαγιά του βουνού, ο ουρανός σκοτείνιαζε και ο ήλιος στενοχωρημένα αποχωρούσε, δίδοντας την σειρά του στον χορό των αστεριών.

Όταν φορούσε το άσπρο πέπλο στα μαλλιά της, όπου ακούμπαγαν οι άκρες, το τοπίο άσπριζε, και νιφάδες χιονιού κάλυπταν τα δέντρα και τα σπίτια, σαν μια λευκή μαγική κουβέρτα που αγκάλιαζε την πλάση.

Όταν ανακάτευε τα πόδια της στην θάλασσα, κύματα μεγάλα ανακάτευαν τον βυθό, και όστρακα μαζί με πέτρες, ξεκινούσαν ταξίδι μακρινό και άγνωστο.

Όταν ανάπνεε βαριά, αέρας και βουητό σηκωνόταν και οι άνθρωποι αγκαλιασμένοι γύρω από την φωτιά, παρακάλαγαν την γιαγιά παραμύθι να αρχινίσει.

Όταν έλυνε τα μαλλιά της τα ξανθά, στο τοπίο ήλιος φωτεινός, με μυρωδιά καλοκαιριού ζέσταινε του ανθρώπους, και η πλάση πανηγύρι έστηνε, φορώντας το πολύχρωμο φόρεμα της.

Όταν έκλαιγε, τα δάκρυα έπνιγαν τις πόλεις και τα σπαρτά χάνονταν. Οι άνθρωποι φοβόντουσαν, και προσευχή άρχιζαν, η πριγκίπισσα γρήγορα να γιάνει..

Όταν όμως χαμογελούσε, πόνος και θλίψη δεν χωρούσε στην ψυχή των ανθρώπων και όλοι ταπεινά ευχαριστούσαν την πριγκίπισσα Ζιρκάτα, για τα δώρα που άδολα χαρίζει στην καρδιά τους.

Τόσο μεγάλη ήταν η πριγκίπισσα Ζιρκάτα.

Και εγώ την θυμάμαι, γιατί την είδα..

Την είδα να με κοιτάει και να μου χαμογελάει.