Billy Elliot The Cosmic Dancer

Η γιαγιά καθόταν τις τελευταίες μέρες αμίλητη στο μεγάλο περβάζι του παραθύρου που έβλεπε στον δρόμο. Σε κάθε ήχο από άνθρωπο που πλησίαζε, έγερνε το κορμί της μπροστά και κοίταζε καλά να διακρίνει με την λιγοστή της όραση εάν η φιγούρα έμοιαζε με τον ταχυδρόμο.

Δεύτερα πρωί και ο ταχυδρόμος με το χαρακτηριστικό καπελάκι χαμογελώντας, προφανώς για δικούς του λόγους, πλησίασε την πόρτα της οικογένειας Έλιοτ. Κοίταξε το κουδούνι να βεβαιωθεί ότι δεν έκανε λάθος στην διεύθυνση και πριν προλάβει να ακουμπήσει με το δάχτυλο του το κουδούνι, η πόρτα άνοιξε απότομα και μια ηλικιωμένη κυρία τυλιγμένη με μια ρόμπα κόκκινη και τα μαλλιά ανακατωμένα εμφανίστηκε μέσα από το σκοτάδι του σπιτιού.

Αυτό πρέπει να είναι για εμάς, του είπε χαμογελώντας και με μια γρήγορη κίνηση άρπαξε σχεδόν από τα χέρια του ταχυδρόμου το φάκελο κλείνοντας την πόρτα γρήγορα πίσω της. Έφερε στο φως το γράμμα να δει τον αποστολέα και χάθηκε μέσα στα δωμάτια του σπιτιού. Ο ταχυδρόμος πισωπάτησε σαστισμένος, με μια κίνηση απαξίωσης έδειξε την δυσανασχέτηση του και με γρήγορα βήματα απομακρύνθηκε από το μικρό κήπο του σπιτιού.

Το μεσημέρι ο πατέρας σαν άνοιξε με τα κλειδιά του την πόρτα, το πρώτο πράγμα που είδε, ήταν ένα φάκελο να τον περιμένει στο τραπέζι της κουζίνας. Δέκα μέρες τώρα όποτε γύρναγε από την δουλειά, κοίταζε το ρημαδιασμένο το τραπέζι μήπως και βρει κανένα γράμμα να τον περιμένει. Σήμερα ήταν η μέρα και σαν το είδε να βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, επίσημο και πολυτελές - έτσι του φάνηκε εκείνη την στιγμή-δεν μπόρεσε να μην βγάλει μια κραυγή χαράς που ρίζωσε, φούντωσε και εξαπλώθηκε μέσα από τον λάρυγγά του. Από πίσω του ερχότανε ο μεγαλύτερος γιος του ο Τζον, τα ρούχα του ήταν βρόμικα από την δουλειά στα ορυχεία. Σαν άκουσε την φωνή του πατέρα, αμέσως κατάλαβε ότι ήρθε το γράμμα που περιμένανε.

Με τα λασπωμένα παπούτσια και οι δύο άντρες μπήκανε στην κουζίνα και σαν να κάνανε έναν αγώνα ποιος θα το δει πρώτος, πετάχτηκαν κυριολεκτικά πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Ο πατέρας το έπιασε στα χέρια του πρώτος και το σήκωσε στο φως να εξακριβώσει το όνομα του αποστολέα. Σαν σίφουνας μπήκε σχεδόν τρέχοντας από το άλλο δωμάτιο η γιαγιά φωνάζοντας έφτασε, έφτασε,..
Το βλέπω, της απάντησε χαρούμενος ο πατέρας, ο οποίος πλέον το είχε φέρει στο φως προσπαθώντας να διακρίνει μέσα από τις σκιές του φακέλου την απόφαση της σχολής χορού που έκανε ακρόαση τον περασμένο μήνα ο μικρότερος γιος του ο Billy.

-Καταραμένοι, ψιθύρισε, χάθηκε να το γράψετε με μεγάλα γράμματα την απόφαση ; έτσι θα μπορούσα να το δω στο φως είπε ο πατέρας που ακόμα ψαχούλευε τον φάκελο.

-Βλέπεις τίποτα ; Ρώτησε ο μεγάλος γιος ανυπόμονα.
-Όχι ! δεν φαίνεται τίποτα!
-Άνοιξε το!
-Όχι θα έρθει ο Billy και αυτός θα το ανοίξει, εμείς δεν έχουμε καμία δουλειά να το ανοίξουμε...
Ο Tζόν το σκέφτηκε καλύτερα, συμφώνησε με το πατέρα και αποφάσισε να πάει στο μπάνιο να πλυθεί. Ο Billy θα έρθει σε καμιά ώρα οπότε είχε χρόνο να διώξει από πάνω του την βρόμικη σκόνη. Μπήκε στο μπάνιο κρατώντας στο δεξί του χέρι τα καθαρά ρούχα και εντελώς μηχανικά σαπουνίστηκε ολόκληρος και φόρεσε τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα. Κατέβηκε στην κουζίνα με γρήγορα βήματα και βρήκε τον πατέρα να κοιτάζει το γράμμα επίμονα.

-Περιμένεις να σου μιλήσει; Του είπε αστειευόμενος
-Μακάρι, απάντησε απελπισμένα ο πατέρας.

Η μικρή κουζίνα, μια τυπική Ιρλανδέζικη κουζίνα, φωτιζόταν αμυδρά από το ένα και μοναδικό παράθυρό της, κάνοντας την ατμόσφαιρα μέσα στο δωμάτιο αποπνιχτική και ανυπόφορη. Ο πατέρας μαζί με τον μεγάλο γιο και την γιαγιά καθόντουσαν γύρω από το στρογγυλό τραπέζι κοιτάζοντας μια το γράμμα και μια το μεγάλο ρολόι στο τοίχο. Ακόμα δεκαπέντε λεπτά και ο Έλλιοτ πρέπει να έρθει από το σχολείο. Το ένα τσιγάρο, διαδεχόταν το άλλο και σε κάθε ρούφηγμα από την πύρινη καύτρα, φωτιζόντουσαν τα ανυπόμονα μάτια του πατέρα. Ο Τζον δεν μπόρεσε να καθίσει άλλο στο τραπέζι άπρακτος και σηκώθηκε όρθιος, πλησίασε τον νεροχύτη, έσκυψε μπροστά το σώμα του και βύθισε το κεφάλι του ανάμεσα από τους ώμους.

Στον ήχο του κλειδιού όλοι γυρίσανε το κορμί τους προς την πόρτα. Ο Billy έμεινε για λίγο σαστισμένος βλέποντας τον πατέρα, τον Τζον και την γιαγιά να τον κοιτάνε με ένα χαμόγελο επίμονα. Στην αρχή το μυαλό φαντάστηκε ότι κάτι κακό συνέβη, αλλά σαν είδε το χέρι του πατέρα να κουνάει ένα φάκελο, πέταξε την τσάντα του κάτω και άρχισε να τρέχει καταπάνω τους γελώντας.

Αμίλητος κοίταξε τον αποστολέα, ήταν αυτός που περίμενε. Το γύρισε από την πάνω μεριά και σήκωσε το χέρι του ψηλά, έτοιμος να σκίσει τον φάκελο. Κάτι τον σταμάτησε και έμεινε για λίγο έτσι με το χέρι να αιωρείται πάνω από τον φάκελο.
Και αν δεν τον είχανε δεχτεί στην σχολή; Αν δεν είχε χορέψει καλά μπροστά στην επιτροπή ; αν όλες οι ελπίδες του πατέρα, του Τζον, της γιαγιάς δεν εκπληρωθούνε; Αν η απάντηση μέσα σε αυτό το γράμμα είναι αρνητική ; δεν ήξερε πως να το χειριστεί σε αυτήν την περίπτωση. Τι θα έλεγε στον πατέρα του; Ότι, λυπάμαι μπαμπά που πίστεψες σε μένα και χρεώθηκες σε φίλους και γνωστούς, λυπάμαι που πούλησες τα κοσμήματα της μαμάς ; λυπάμαι που αναγκάστηκες να ρίξεις τα μούτρα σου και έσπασες την απεργία, για να μαζέψεις χρήματα να με στείλεις στο Λονδίνο για την οντισιόν ; τι θα έπρεπε να κάνει σε μια τέτοια περίπτωση ; Ο πατέρας και ο Τζον τον κοιτάζανε στα μάτια περιμένοντας να κατεβάσει τα χέρια και να σκίσει το χάρτινο φάκελο.

Ο Billy δεν το έκανε όμως! Αντί αυτού έβαλε τον φάκελο στην τσέπη του παντελονιού του και με απαλά βήματα απομακρύνθηκε από κοντά τους. Τον κοιτάζανε όλοι σαστισμένοι.

-Πού πας ;του φώναξε ο Τζον!

-Άνοιξε το καταραμένο ! φώναξε ο πατέρας άγρια.

Ο Billy δεν απάντησε σε κανέναν τους και πίσω-βαδίζοντας πλησίασε με την πλάτη του την συρόμενη πόρτα που χώριζε το μικρό σαλόνι με την κουζίνα. Τα μάτια του λαμπύριζαν και το πρόσωπο του είχε μια λάμψη παιδική, σκανδαλιάρα. Έσυρε την πόρτα και εξαφανίστηκε μέσα, ο πατέρας κατάλαβε πως σκεφτόταν ο Billy και δεν επέμενε άλλο. Έπιασε με δύναμη τον ώμο του Τζον παροτρύνοντας τον να μην επιμείνει και αυτός.

Ο Billy έκλεισε την συρόμενη πίσω του και απομονώθηκε για να διαβάσει το γράμμα που του έστειλε η επιτροπή. Όλοι είχαν καρφωμένα τα μάτια πάνω σε αυτή την συρόμενη πόρτα.
Μέσα στην κουζίνα οι δύο άντρες και η γιαγιά αφουγκραζόντουσαν με προσοχή τον οποιαδήποτε θόρυβο ερχόταν από το σαλόνι. Αν άκουγαν κλάμα, αν άκουγαν γέλια δυνατά ήταν έτοιμοι να πεταχτούν μέσα.

Ο πατέρας άναβε τα τσιγάρα μηχανικά, σβήνοντας το προηγούμενο με δύναμη μέσα στο γυάλινο μικρό τασάκι. Η γιαγιά δεν μίλαγε και ο Τζον έβαζε το χέρι μια στο στόμα μια στην τσέπη, δαγκώνοντας ταυτόχρονα τα χείλια του από αγωνία.

Αν μπορούσε κάνεις να δει μέσα από τα πορφυρά μάτια του πατέρα που νευρικά κοίταζε μια την πόρτα, μια το μεγάλο ρολόι στο τοίχο θα μπορούσε να δει το αποκορύφωμα της πατρικής αγωνίας για τον μικρό γιο του. Θα μπορούσε να δεις τις θυσίες που έκανε για το όνειρο του Billy, θα μπορούσε να δει την γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του να χαμογελάει και να του δίνει δύναμη, θα μπορούσε να δει το πρόσωπο των απεργών που τον κοίταζαν με περιφρόνηση σαν έσπαγε την απεργία για να πάει να δουλέψει, θα μπορούσε να δει το υπεροπτικό μειδίαμα του κοσμηματοπώλη που έναντι πινακίου φακής αγόρασε το πανάκριβο ρολόι του γάμου τους. Το δέρμα στην περιοχή γύρω από τα μάτια είχε τσιτωθεί από την ανησυχία. Αν δεν περνούσε στην σχολή ; θα τον συγχωρούσε σίγουρα και θα τον βοηθούσε να ξαναδώσει εξετάσεις σε άλλη επιτροπή ξανά και ξανά μέχρι να τα καταφέρει. Ο μικρός Billy άραγε το ήξερε αυτό; Δεν του το είχε πει ποτέ .. του είχε φερθεί άσχημα τον τελευταίο καιρό! Του είχε σπάσει το πιάνο, τον είχε δείρει αλύπητα για να σταματήσει να χορεύει, αλλά το πείσμα που είχαν τα μάτια του τον έκαναν να δει την αλήθεια και να την χωνέψει όσο εξωπραγματική και αντίθετη ήταν από τον τρόπο ζωής τους, την κοινωνία του χωριού, για τους φίλους του που τον κοίταζαν περίεργα σαν τους ζήταγε δανεικά για να στείλει το γιο του να γίνει χορευτής σε ένα μεγάλο σχολείο. Πόσα λάθη έκανε ! Μια μικρή προσευχή ψιθύρισε μέσα του η οποία άρχιζε : Θεέ μου δεν είμαι αρκετός για να σε παρακαλέσω, αλλά με έκανες πατέρα και για τον γιο μου θα τα έδινα όλα, αυτό το ξέρεις..

Το μεγάλο ρόλοι στο τοίχο με τους μαύρους δείχτες κατέβαζε αργά τους λεπτοδείχτες, μια αιωνιότητα μετατράπηκαν τα λεπτά, δεν άντεξε.. και αν είναι στο πάτωμα και κλαίει, αν κάνει καμιά τρέλα ; σκέφτηκε και σηκώθηκε όρθιος σπρώχνοντας την καρέκλα πίσω. Με γρήγορα βήματα έτρεξε προς το σαλόνι σφίγγοντας τα δόντια του γερά, έτοιμος να αντιμετωπίσει το οτιδήποτε. Ο Τζον και η γιαγιά τον ακολούθησαν από πίσω.
Η πόρτα της συρόμενης άνοιξε με δύναμη και τρία κεφάλια εμφανίστηκαν δειλά να περιεργάζονται τον χώρο του σαλονιού. Πάνω στον καναπέ ο Billy είχε αγκαλιάσει το μαξιλάρι και έκλαιγε ασταμάτητα. Στο πάτωμα ήταν πεταμένο το γράμμα..

Billy μουρμούρισε ο πατέρας και στοργικά πλησίασε τον γιο του. Ακόμα και αν είχε σκεφτεί τι λόγια θα του πει σαν τον έβλεπε έτσι, ακόμα και αν έπρεπε να ξεπεράσει το σπάσιμο στην καρδιά του, ακόμα και αν ήξερε από πριν ότι ήταν διατεθειμένος να πράξει τις ίδιες θυσίες από την αρχή για να πετύχει ο Billy το όνειρό του, καμία τέτοια σκέψη δεν μπόρεσε να του δώσει δύναμη εκείνη την στιγμή. Το κορμί του το ένιωθε άψυχο, κούφιο , κενό και την ψυχή του χίλια κομμάτια. Τα μάτια του βουρκώσανε, πυρώσανε και ασημένια δάκρυα βρέξανε τα μαγουλά του. Ζαλισμένα πλησίασε το Billy που σπάραζε από τα κλάματα κουλουριασμένος πάνω στον καναπέ αγκαλιασμένος με ένα μεγάλο μαξιλάρι.

Τον πήρε αγκαλιά με μεγάλη στοργή, τον έσφιξε στην αγκαλιά του και πλησίασε το αυτί του προσπαθώντας να του πει μια κουβέντα θαρρετή, αλλά το στόμα του ήταν στεγνό, ο φάρυγγας ανύπαρκτος και το μόνο που άκουγε ήταν τους χτύπους της καρδιάς του ανακατεμένες με τους χτύπους του εντεκάχρονου Billy.

Μια σιγανή φωνή μπόρεσε να βγει από το στόμα του Billy που έφτασε στα αυτιά του πατέρα σαν ουράνια καμπάνα που βάραγε χαρμόσυνα.

-Μην κλαις πατέρα, πέρασα.. με πήρανε ... !

---

Εάν ο παράδεισος έπρεπε να έχει λέξεις πρέπει να άρχιζαν από τις λέξεις σε αγαπώ...