Σελίδες

19/10/08

Tango



Ένα βιολί γλυκό συνόδευε τις σκέψεις του. Ήσυχα είναι σήμερα, σκέφτεται. Και όμως δεν είναι, ξανά-σκέφτεται. Το βιολί δυναμώνει. Είναι απλά μια μέρα μουντή που δίνει σκέψεις, τίποτα άλλο. Μια από αυτές τις ημέρες που ο ήλιος δεν τρυπάει τα σύννεφα και οι αισθήσεις αναδεύουν τις σκέψεις..

Το βιολί αφήνει ένα τεθλασμένο ήχο στα αυτιά του. Θυμάται αυτόν. Ονειρεύτηκε ότι αγάπησε τον κόσμο. Και ο κόσμος κατέρρευσε μέσα του μέσα σε μια στιγμή. Το πιάνο δίνει τον ρυθμό και παραδίδει με την σειρά του τον ήχο στο ακορντεόν. Τον φαντάζεται να προχωράει σκυφτός μέσα στα σοκάκια, απεγνωσμένος, με σηκωμένο τον γιακά και μάτια κόκκινα. Είναι τόσο μακριά για να τον βοηθήσει.

Φέρθηκε σαν παιδί, αυθόρμητα. Αφέθηκε να αγαπήσει τους πάντες και τώρα τον ρωτάω «Έχεις κάπου να πάς;» «όχι» μου λέει, δεν έχω να πάω πουθενά. Την πούλησε την αγάπη σαν να είναι εμπόρευμα. Τώρα δεν μπορεί να επιστρέψει να τους πει, ότι το εμπόρευμα ήταν σκάρτο, δεν μπορεί να ακυρώσει την πώληση. Νιώθει μόνος, όπως ο ήχος της φλογέρας στη ησυχία, όπως ο γλυκός ήχος της χορδής του βιολιού στο αέναο σύμπαν.

«Η ζωή είναι μια σκάλα» του είπε, «Άλλοτε ανεβαίνεις, άλλοτε γκρεμοτσακίζεσαι, μα πάντα πρέπει να έχεις την ματιά σου στην κορφή ποτέ στην βάση, αλίμονο σε αυτόν που την ανεβαίνει κοιτάζοντας το έδαφος…» Θα ήταν παράλογο να τον ακούσει, όχι τώρα.
«Χόρεψε» με την ζωή του είπε.. Μα πάλι πήρε την απάντηση «τα πόδια μου πονάνε..»

«Προσευχήσου…»

Ένα χειροκρότημα και το ταγκό τελείωσε, οι χορευτές σκύβουν το κεφάλι ευχαριστημένοι. Ποιός από τους δύο χάρηκε περισσότερο ; οι χορευτές ή το κοινό ;
«Ο κόσμος αλλάζει..» του είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.. «ακόμα και για μένα..» ..
Ψαχουλεύω το ραδιόφωνο, θέλω να ξανακούσω την ίδια μελωδία αλλά αυτή έφυγε όπως ο αέρας εξανεμίζει τις σκέψεις, τα αισθήματα, την αγάπη, τον έρωτα, την ψυχή την ίδια.

Το «καλημέρα» δεν έφτασε ποτέ στην άλλη άκρη του τηλεφώνου..

Πιστεύω σε έναν άνθρωπο, που δεν είναι θεός, που συνέχεια κάνει λάθη και γκρεμοτσακίζεται, υιό θεού, αλλά όχι θεό, ποιητή κακών αλλά και αρίστων πράξεων.

Αφήνω ένα φιλί να περιπλανηθεί από τα στοιχεία του αέρα και τις σκέψεις..

9 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

Καλημέρα,
το γεγονός ότι δεν μπορώ πάντα να ακολουθώ-κι αυτό το χρεώνω μόνο σε μένα-
το λυρισμό και το ρομαντισμό σου,
σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν τον θαυμάζω.

Μου έφτιαξες τη μέρα με αυτό το όμορφο κείμενο.Ειδικότερα,με τις τελευταίες γραμμές του.
Σ'ευχαριστώ πολύ γι'αυτό.

σε φιλώ

υ.γ:το προηγούμενο για τη Λογική δεν πρόλαβα να το διαβάσω-ήταν και αρκετά εκτενές.Θα επιστρέψω σ'αυτό,όταν θα έχω λίγο χρόνο παραπάνω.

nkarakasis είπε...

Ρε μπας και είμαι ρομαντικός και δεν θέλω να το παραδεχτώ; και αν πάλι είμαι, είναι κακό; Τουλάχιστον δεν είμαι αδιάφορος, αυτή η σκέψη με τονώνει.

Δεν έχω ταμπέλες, αιώρημα σκέψεων περνάω μέσα από τα κείμενα μου.. (κλεμμένες, από τις εμπειρίες των ματιών μου)
Πολύ χαίρομαι που πέρασες πάλι από εδώ, ακόμα και αν κάτι δεν σου αρέσει από αυτά που γράφω ή το βρίσκεις αντίθετο με την δική σου σχολή, μου αρκεί ότι το διαβάζεις, αυτό δείχνει την ανωτερότητα του εγκεφάλου σου. Και μου είναι σημαντικό. Εξάλλου η αντίθεση τονώνει την θέση και η ευθεία την τεθλασμένη.

Αφήνω ένα φιλί να περιπλανηθεί από τα στοιχεία του αέρα και τις σκέψεις..

ΥΣ. Η λογική είναι μακρύ κείμενο, σε καταλαβαίνω, αλλά και πιο μικρό δεν θα έδινε την πλήρη εικόνα.

Φαίδρα Φις είπε...

γνωριζόμαστε λίγο και διαδικτυακώς,συνεπώς αγνοώ,αν μπορείς να δείχνεις εμπιστοσύνη στις γνώμες μου και πολύ περισσότερο στη διαίσθησή μου,
που λέει ότι είσαι ρομαντικός και το ξέρεις και το παραδέχεσαι ενδόμυχα,
είναι πολύ καλό και μη φοβάσαι δεν πρόκειται να καταδιωχθείς επί ρομαντισμώ,
τουλάχιστον,προσωπικά δε γνωρίζω καμιά ρύθμιση νόμου ανάλογη...
σ'ευχαριστώ που πιστεύεις αυτά που γράφεις για μένα
αλλά κι εγώ χαίρομαι όταν έρχομαι εδώ,
μη μου λες λοιπόν ευχαριστώ
είναι δική μου η χαρά που σε συναντώ και σε διαβάζω,
για την ανωτερότητα του εγκεφάλου μου,δεν ξέρω-αλήθεια-
μια παράνοια όμως θα μου την αναγνωρίσω...
αναφορικά με τη λογική σου θα είχες ασφαλώς κάποιο λόγο για να γράψεις όσα έγραψες,
δεν τον αμφισβητώ,με τον εαυτό μου θυμώνω και με την έλλειψη χρόνου που με ταλαιπωρεί,
χρόνια πάθηση...
από κει προήλθε άλλωστε και γνωστή μας νευροκορδονίαση-για να μην ξεχνιόμαστε...-

αφήνω κι εγώ φιλιά

nkarakasis είπε...

Και νόμιζα ότι η νευροκορδονίαση είναι η ατομική μου ασθένεια! μετράει θύματα ; να την κατατάξουμε ως επιδημική ασθένεια; χμ.. οι γιατροί το ξέρουν ;

Dont torture your Self my Dear.. that's my job .. (Adams Family) ...

χα !

Φαίδρα Φις είπε...

ένας από τους λόγους που μου αρέσει πολύ να έρχομαι συχνά εδώ είναι το συγκλίνον χιούμορ μας

nkarakasis είπε...

Άντε πάλι στρατηγέ μου ...! το συγκλίνον .. αχ !
πως λέμε σύγκλητος, συγκαλυμμένος, συγκολλημένος, συγκαμένος, συγκαλά σου είσαι γιόκα μου κ.α. ;
χα!

Ανώνυμος είπε...

And the Tango said: Know that you are loved, as much now as ever, so nothing changes with love! I suppose that sometimes we humans do set high standards for ourselves, perhaps higher than they should be. This is really doing nothing more than setting ourselves up for a fall! And, when we do fall, we might lash out to those we love, and find that anger, and perhaps even hatred too, still lives within.
Why should this not be so? We're having the human experience, so we will feel ALL of the human emotions, the good, and the bad. Yes, we will fail, and it will all collapse in upon us. What we must try not to do at such times is to feel that we alone, we alone in The Universe, are undeserving of Love. We have felt that way. We have felt that We are such a thoroughly evil, bad, horrible, malignant individuals, that nothing good either can, or should, ever happen to us.
When that happens, they want us to give up, they want you to feel unworthy, they want you to feel undeserving of Love. Then they have you within their control, and we can feel great despair, and depression, and grief. Light is still there, but for the moment we choose not to see it, like we have either closed our eyes to it, or we have drawn thick and heavy curtains across the window so that Light can shine in.

It will find a way, it always does. Even in the midst of our despair, it will find a way. You are worthy of Love. All of us are. We believe that is the way it works. All of us is worthy, or none of us is worthy! There is nothing in-between here.
It is all or nothing.

So, you ARE worthy! We believe it, and we shall continue to believe it, no matter what.And the Matters you sold are fresh and wonderful seeds that will grow. You are the Light my brother, for there is nobody out there in this wide Universe who can Love any better, or any different to you. The Truth is within you, where it has always been. Our main problem, our recurring problem, is amnesia. We choose, at times, to forget who, and what, we truly are. This is one of those times for you Tango man.

You will come through it. You will come through it, and by so doing, be able to heal others who have experienced such things too. We get truly close to those who are in the dark places when we too have been there ourselves.

Bless you, dear one! Be loving, be patient, with yourself. The possibility. There is always hope. We love you as we have always done, because you are deserving of that Love. As we have said, if you are not, then neither are we, neither , neither is anybody, but we choose to believe we ARE! Bless you, my dear, my dear ..T

nkarakasis είπε...

Love is like breath, sometimes smells bad, but nobody forget to use it. Most times you dont even feel to push a breath out your body, sometimes on purpose, you push out from your soul and this is best breath ever tasted...
So love is not a science, is not a philosophy, it is so simple as a sinlge breath..
If you dare, forget to use it.. usually this will bring death ... and who wants to die?

"one by one in the line please .."
joking !! xa xa !

Ανώνυμος είπε...

There are two ends that connect the Life of a human being...

One end is the Source, the True Self and the Love that exists in Light...the other End is the Human self where at the end is Death or should we say FEAR..

LOVE is Oposite of Fear and Man is moving between these two ends in his human Life..sometimes he connects with the Source with his really Being which is the Unconditional and Infinite Truth and Light where Fear and Death do not exist but soon after realizes he is human and can fell into the other end of Loneliness absolute Fear of Death..this Life is a lesson a continuous move towards the Truth and Source ..every time a few more steps...but for Man is not forget and his Human Self as the Reality in this Illusion can be really tragic to the Fall or absolute FEAR to the Fall of Death...Being outside of everything and Observing one can see that neither one or the other exist