Γύρισα και τον ρώτησα. Πόσος είναι ο κόσμος;
Με κοίταξε με βλέμμα συμπάθειας, κατανόησης, όπως κοιτάς ένα παιδί που μόλις είδε τα άστρα και πρώτο-αναρωτήθηκε, τι να ανασαίνει από ΄κει πίσω.; Σαν το παιδί που αμόλησε, την πρώτη του παρθενική απορία.
Μαλάκωσε τα χείλη του, άνοιξε διάπλατα το στόμα και μια ωριμασμένη σοφία που ερχόταν από τα βάθη της θύμησης του μου την χάρισε.
«Νικόλα μου, Η Αθηνά μου έλεγε: Ότι χωρά στην χούφτα σου γιόκα μου είναι ο κόσμος ολάκερος....»
Με κοίταξε με βλέμμα συμπάθειας, κατανόησης, όπως κοιτάς ένα παιδί που μόλις είδε τα άστρα και πρώτο-αναρωτήθηκε, τι να ανασαίνει από ΄κει πίσω.; Σαν το παιδί που αμόλησε, την πρώτη του παρθενική απορία.
Μαλάκωσε τα χείλη του, άνοιξε διάπλατα το στόμα και μια ωριμασμένη σοφία που ερχόταν από τα βάθη της θύμησης του μου την χάρισε.
«Νικόλα μου, Η Αθηνά μου έλεγε: Ότι χωρά στην χούφτα σου γιόκα μου είναι ο κόσμος ολάκερος....»
5 σχόλια:
...μου θύμισες τα παιδικά χρόνια της αθωότητας...
και όμως έτσι μου είπε ,Κ.Κ. Vago μου. Αυτόματα και εγώ πάτησα τα βήματα πίσω, στην παιδική ηλικία και μετά έφερα στον νου, το μέγεθος της φούχτας μου τώρα...
Κρίμα σ΄ ότι δεν χωρά στις χουφτίτσες και χύνεται στων μεγάλων την άγνοια για τις χαμένες προσδοκίες.
Καλησπέρα και σε σένα «φωτο» “Vango” .
Καλησπέρα Μιχάλη Ρ.
...γειά σου, Μιχάλη, τί κάνεις; Xιόνισε στα ψηλά γύρω μας
κάθε μέρα επισκέπτομαι το φιλο μας & βλέπω τα νεώτερα...
Δημοσίευση σχολίου