Μικρές (Παρ)ανομίες..

Ήταν απόγευμα, ο ήλιος φανερά κουρασμένος μάζευε με αργές κινήσεις τις ακτίνες του πάνω από τα έπιπλα, κάποια παιδιά στον δρόμο τσακωνόντουσαν με τους γονείς τους για λίγο παιχνίδι παραπάνω.. ένα τυπικό απόγευμα, μια κλασσική σκηνή που θα έκλεινε την ταχύτητα της ημέρας με κάτι ανάλαφρο και ήρεμο.

Ο καναπές, δεν είναι πλέον μαλακός όσο τότε που τον αγόρασα αλλά δεν βαριέσαι, την δουλειά του την κάνει, δεν μπορούνε να είναι όλα καινούργια εσαεί..
Χωρίς να πολύ-σκεφτώ, τα πόδια μου απλώθηκαν στην νότια πλευρά του καναπέ και το δεξί μου χέρι γλίστρησε πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού χαϊδεύοντας το σκληρό πλαστικό του χειριστηρίου της τηλεόρασης. Έφερα στον νου μου τις τελευταίες κινήσεις του σώματος μου, σαν να ήταν άλλος αυτός που εκτελούσε και άλλος αυτός που σκεφτόταν.

Και τι να δω στην τηλεόραση; Να αποχαυνωθώ σε φθηνές εκπομπές; Σε εικονικούς τσακωμούς; Να δω την χαρά της νοικοκυράς που έχει να πλύνει ακόμα 2 γήπεδα παρκέ; Και σε κάθε περίπτωση, γιατί ο εγκέφαλος μου συνδυάζει την ξεκούραση με την τηλεόραση; Ποιος είναι αυτός που το πέρασε μέσα στο υποσυνείδητό μου;

Όχι. Κανονικά, ένα βιβλίο έπρεπε να ανοίξω. Ένα καλό βιβλίο με μεγάλα γράμματα. Βλέπεις δεν βλέπω πλέον τόσο καθαρά όπως παλιά οπότε ένα δυνατό φως θα ήταν χρήσιμο. Ίσως και ο καναπές να μην είναι ότι καλύτερο για τέτοια δουλειά. Μπορεί να αποκοιμηθώ, όπως τις προάλλες που πετάχτηκα πάνω έντρομος βλέποντας τον ήλιο να με κοιτάει κατάματα.. Ακόμα θυμάμαι τα θολά από τον ύπνο μάτια μου να ψάχνουν το ρολόι στον χώρο του σαλονιού, ευτυχώς για μένα ήταν μόνο 7.00 το πρωί.

Μόνο! Βλέπεις, για να πει κανείς ότι κοιμήθηκε πρέπει η ώρα να είναι τουλάχιστον 9 το πρωί. Άντε και σε κάποιες περιπτώσεις 10.. μην πω 11.30 και με πάρετε στο ψιλό!

Δεν βαριέσαι! Άμα κοιμάσαι αργά, ξυπνάς και αργά. Νόμος! Όπως και συνήθεια μου έχει γίνει να κοιμάμαι αργά, καθότι είναι μόνες ώρες που μπορώ να ασχοληθώ με τον υπολογιστή μου ανενόχλητος. Κάτι που θα κάνω και τώρα, θα πάρω το βιβλίο και θα κάτσω στον υπολογιστή μου μπροστά να διαβάσω. Έτσι δεν θα με πάρει ο ύπνος και θα κοιτάω και τα εμαιλ μου συχνά πυκνά. Μπορεί και το FaceBook. Μπορεί και άλλες ιστοσελίδες...

Κάπου ανάμεσα στο Facebook και στο ανεμολόγιο είδα με την άκρη του ματιού μου, το χέρι μου να κινείται αυθόρμητα, εντελώς ανεξέλεγκτα. Λες και κάποια εξωγήινη δύναμη το είχε μαγνητίσει και το έσερνε σε ακολουθία κινήσεων με μεγάλη προσοχή. Η πίπα κρατήθηκε στα χέρια μου, καθαρίστηκε, μπήκε το φίλτρο, ο καπνός και ... πάφ..

Μια άκρη του μυαλού μου προσπαθούσε να χωνέψει, να εξηγήσει την αυτοματοποίηση της κίνησης των χεριών μου. Κάτι εντελώς μαγικό συμβαίνει όταν θέλουμε να πάρουμε μια ανάσα από την ζωή. Όταν λες,θέλω να αφήσω τα πάντα πίσω μου και να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, οι συνήθειες που σε βλάπτουν είναι περισσότερες από αυτές που σε βοηθάνε... Αυτήν την διαπίστωση έκανα και μάλιστα δεν θα έλεγα ότι ήταν απλώς διαπίστωση αλλά και παράπονο. Που σκατά είναι η αυτοσυντήρηση του ζώου ανθρώπου;

Όταν ο κάστορας νιώσει ότι η λίμνη είναι ακατάλληλη, τρέχει γρήγορα να φύγει. Όταν ο σκύλος μυρίσει χαλασμένη τροφή, φεύγει τρέχοντας μακριά. Ο άνθρωπος είναι τόσο ζώο που δεν μπορεί να δει ότι η τηλεόραση και το τσιγάρο είναι βλαβερά για αυτόν; Ίσως όχι τα μόνα, αλλά έχουν και αυτά το μερίδιο τους στην «Ακατάλληλη για μακροζωία» ζωή μας..

Ζωή μας ... ας γελάσω..!

Δεν τα βλέπουμε ως βλαβερά, διότι μας ναρκώνουν. Αυτή είναι η μόνη ορθολογική απάντηση που μπόρεσα να δώσω, σαν ανακάλεσα στην μνήμη την αυθόρμητη κίνηση του χεριού μου και σπινθήρισα μια σειρά από σκέψεις γύρω από αυτό. Το ότι αυτές οι συνήθειες, δρουν ναρκωτικά πάνω μας το επιβεβαίωσα την ώρα που έκανα ετούτες τις σκέψεις και παράλληλα ρουφούσα με απόλαυση τον Δανέζικο καπνό από την ξύλινη σκαλιστή μου πίπα.. Κάθε ρουφηξιά και μια ακόμα γεύση από παράδεισο, οσμή από ξύλο και σκέψη κοφτερή ..

«Έτσι είναι φίλοι μου», αναφώνησα ζωηρά εκείνη την ώρα,
«ζούμε για να κυνηγάμε αυτούς που μας κυνηγάνε και δεν ανεχόμαστε πιέσεις από τρίτους, από αφεντικά, γυναίκες,παιδιά, πολιτικούς και άλλα, αλλά από την άλλη έχουμε παραδοθεί, στις μικρές άνομες ναρκωτικές μας απολαύσεις. Το παιδεραστή που έβλαψε τον μικρό στην απέναντι πολυκατοικία θα τον λιθοβολήσουμε, το ναρκομανή μέσα στο σπίτι μας, θα τον καλωσορίσουμε και ίσως ανταλλάξουμε και αστεϊσμούς. Έτσι για να περνάει καλύτερα η ώρα μαζί του!»

Ποιος ξέρει, ίσως αφού τελειώσω την πίπα μου, να γράψω και ένα κείμενο για την απαράδεχτη κίνηση των πολιτικών που προσπαθούν να μου κόψουν το τσιγάρο με δικτατορικές μεθόδους..

λίγη υπομονή, θα το γράψω και αυτό σε λίγο..