Εφηβεία

Φαντάζομαι ότι τα παιδιά στην εφηβεία, αισθάνονται τον κόσμο να έρχεται καταπάνω τους. Σαν ένα δάχτυλο γιγαντιαίο που σπρώχνει προς τα μέσα την κοιλιά τους. Να αντιμετωπίσουν το σχολείο, τα μαθήματα, τους συμμαθητές τους, το σπίτι, τους γονείς. Ό,τι δηλαδή υπάρχει και έρχεται γιγαντωμένο - μέρα με την ημέρα μέχρι να έρθει η ώρα που θα μπουν στο γρανάζι μιας μηχανής που πολτοποιεί οποιαδήποτε σκέψη απελευθερώνοντας ενέσεις μικρής ελευθερίας ανταλλάξιμης με υλικές ανάσες. Φυσικά, αυτό το τελευταίο τους είναι άγνωστο για την ώρα και κάθε φορά κομπιάζω να το περιγράψω. Θα ήθελα πολύ να τους μάθω να στρίβουν την κασέτα με το μολύβι, ή να τα δω να καθαρίζουν με προσοχή τον δίσκο πριν τον βάλουν στην χάρτινη θήκη. Αλλά αυτή ήταν η δική μου εφηβεία και δεν αν δεν προσέξω θα γίνει και δικό μου λάθος αν εμπλακώ σε μια νέα ζωή που είναι ακόμη σε σχεδιασμό και ανάπτυξη. Μονάχα - εκείνο μένει - να βαστάμε τις πόρτες τους για να είναι πάντα ανοιχτές.