Αμυγδαλιά..

Αμυγδαλιά, κόρη γυμνή, σήκω και πες μου :

«Πόση άβυσσος υπάρχει άραγε,
μες στην ψυχή του ανθρώπου;»
Και εσύ ,
τα τελευταία φύλλα έριξες,
βάρυναν τα κλαδιά σου,
σκελετωμένη σκέψη,
άυλα άνθη χάρισες.

ξαναρωτώ,

«Και τι μπορεί να αναστήσει ο άνθρωπος;»
την φωνή μου άκουσαν τα βουνά,
σαν μέταλλο μες στο κενό,
και τότε,
Ο μαΐστρος πάγωσε,
ένας μενεξεδένιος ήλιος
έσταξε στα κλαριά σου,
και άνθισες,
τα μπουμπούκια σου έσκασαν,
σαν πυροτεχνήματα,
Ύφη μεταξένια, ανάγλυφη,
Οσμή γέννησης,

ξαναρωτώ,

Σε ένα ταξίδι αέναο,
μια διαδρομή διάλεξα,
από το εγώ προς τον Θεό.
Και το μόνο που κατάφερα
ήταν να με βρει ο χρόνος να κάθομαι,
κάτω από τα κλαδιά σου,
και να ρωτώ τα άνθη σου
για την οξείδωση της σκέψης,
την απραξία χαράς,
τις αποφάσεις τις εφήμερες,
για κάθε ανάσα μου και
για κάθε αέρα.

δεν είναι ανόητο;
πες μου μικρή αμυγδαλιά,
υπήρξαν και άλλοι πριν από μένα;

πες μου μονάχα αυτό..
έχω ταξίδι μπρός μου...