Σελίδες

8/5/09

Αμυγδαλιά..



Αμυγδαλιά, κόρη γυμνή, σήκω και πες μου :

«Πόση άβυσσος υπάρχει άραγε,
μες στην ψυχή του ανθρώπου;»

Και εσύ ,
τα τελευταία φύλλα έριξες,
βάρυναν τα κλαδιά σου,
σκελετωμένη σκέψη,
άυλα άνθη χάρισες.

ξαναρωτώ,

«Και τι μπορεί να αναστήσει ο άνθρωπος;»
την φωνή μου άκουσαν τα βουνά,
σαν μέταλλο μες στο κενό,
και τότε,
Ο μαΐστρος πάγωσε,
ένας μενεξεδένιος ήλιος
έσταξε στα κλαριά σου,
και άνθισες,
τα μπουμπούκια σου έσκασαν,
σαν πυροτεχνήματα,
Ύφη μεταξένια, ανάγλυφη,
Οσμή γέννησης,

ξαναρωτώ,

Σε ένα ταξίδι αέναο,
μια διαδρομή διάλεξα,
από το εγώ προς τον Θεό.
Και το μόνο που κατάφερα
ήταν να με βρει ο χρόνος να κάθομαι,
κάτω από τα κλαδιά σου,
και να ρωτώ τα άνθη σου
για την οξείδωση της σκέψης,
την απραξία χαράς,
τις αποφάσεις τις εφήμερες,
για κάθε ανάσα μου και
για κάθε αέρα.

δεν είναι ανόητο;
πες μου μικρή αμυγδαλιά,
υπήρξαν και άλλοι πριν από μένα;

πες μου μονάχα αυτό..
έχω ταξίδι μπρός μου...

6 σχόλια:

Ελενα καπακιώτου είπε...

το διαβασα ολοκληρο... μετα το ξαναδιαβασα.... ειναι πολυ ωραιο... με ταξηδεψε....

nkarakasis είπε...

Έτσι, με τρία τέσσερα αναγνώσματα κάτι να γίνεται..
Σε ευχαριστώ zinaa kapa..!

Ανώνυμος είπε...

Υπηρξαν ομως ηταν λιγοι..και αυτους τους λιγους το ενστικτο τους,τους οδηγησε στα πιο παραξενα μονοπατια της ζωης..κι αραγε τουτοι να ναι τυχεροι γι αυτο που τους συμβαινει?
ειναι υπερχο αυτο που εγραψες νικο μου...

nkarakasis είπε...

Δεν ξέρω, αν είναι υπέροχο αλλά είναι ένα μικρό κυνήγι της ζωής .. και η ζωή είναι υπέροχη.
Μακάρι να υπήρχε μια αμυγδαλιά να κάναμε ερωτήσεις και αυτή με τον τρόπο της να μας έδινε τις απαντήσεις που γυρεύουμε...
αλλά μπα!.. στο πετσί μας όλα μαθαίνονται..
Ευχαριστώ Ελπίδα..

Μιχάλης Ρ. είπε...

Κατανοώ τις ανησυχίες σου φίλε, σου συμπαραστέκομαι με κατανόηση και αγάπη, κοιτώντας σε στα μάτια σου λέω, «μικρός είσαι ακόμα ποιητή, θα μεγαλώσεις και θα το μετανιώσεις…», αλλά πιστεύω ότι η ζωή είναι αλλού. Επέτρεψε με να παραμείνω διασκεδαστής της ρομαντικής απόγνωσης της παιδικής αναζήτησης, του τέλειου και ιδανικού της χώρας του Ποτέ. Και συνεχίζω ο παλιόγερος:
Ξανθιά εντυπωσιακή βγαίνει στο μπαλκόνι της πολυκατοικίας, κάνει ηλιοθεραπεία και βγάζει το μαγιό της. Λίγο αργότερα από το επάνω διαμέρισμα, κατεβαίνει χαρτάκι καρφιτσωμένο σε πετονιά που φέρει το μήνυμα:
“Είσαι απίστευτη και θέλω οπωσδήποτε να βγούμε το βραδάκι για ένα ποτό. Αν θέλεις κι εσύ, τράβα την πετονιά μία φορά. Αν δε θέλεις, τράβα την πετονιά σαράντα φορές, τις δέκα τελευταίες πιο γρήγορα.”
Μετά τιμής, συγχωρέστε με τον άμουσο. Πάω για το πρώτο μπάνιο και ότι ήθελε προκύψει…

nkarakasis είπε...

μακάρι να μετανιώσω Μιχάλη, σημαίνει ότι όχι απλώς πέρασα, αλλά και έμαθα..

Χα! Χά! τι ανέκδοτα ρε φίλε!

Μόλις ήρθα από Δερβένι, να τι έμαθα .. με 27 βαθμούς να κρατάω μαγιό .. ή αλλιώς μετάνιωσα που δεν κουβαλούσα μαγιό..

Που θα πάει θα μεγαλώσω...