Φοινικόδεντρα..

Όσο και να δοκίμαζα τις εσωτερικές μου δυνάμεις να καταλάβω τις σκέψεις, την αντίληψη που ντύνει αυτόν τον άνδρα, αδύνατο μου φάνηκε. Σε ένα κόσμο που για να τον πείσεις πρέπει να του τα πεις παραμυθένια, να αναστήσεις ανθρώπους, να κάνεις θαύματα αυτός επιμένει να μιλάει για αγάπη, για συμπόνια, για ανθρωπισμό. Αρετές; Ιδιότητες; Συναισθήματα; Ακριβώς δεν ξέρω, αν και μέσα μου κυμβαλίζει κάθε λέξη σαν ουράνια καμπάνα, ευφραίνεται η σάρκα μου σε κάθε πράξη που συμβολίζει τις λέξεις τούτες. Και Αυτός μου τις δίδαξε. Αυτός πάτησε μέσα, - όχι δίπλα μα μέσα – στην δύσφημη ζωή μου και ανέσυρε από τα βάθη μου κάθε σκέψη, την έντυσε με τρυφερά λουλούδια και με έκανε να βλέπω από αυτά τα ταπεινά μάτια μου, τον κήπο της ζωής με άλλον τρόπο..

Νάτος προχωράει μπροστά μου, θα΄ναι δέκα βήματα που μας χωρίζουν μα τα νιώθω τριπλάσια και δεκαπλάσια, σαν σκέφτομαι τα λόγια του, τον τρόπο σκέψης του. Ένας χρυσοκέντητος ήλιος χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά του και ένα ελαφρό αεράκι τα αναδεύει ευχάριστα, παρέα με ένα άπλετο χαμόγελο που κάνει το πρόσωπο του να δείχνει νεανικό, φρέσκο. Είχα την εντύπωση ότι σε κάθε του βήμα, μίλαγε με την γη, απαντούσε στις απορίες των πουλιών, μάντευες από το περπάτημα του, ότι πρόσεχε μη πατήσει έμβια ζωή, ότι σέρνονταν στο χώμα.. είχε ένα ανάλαφρο βήμα, πεταχτό και σίγουρο.. Κάθε λέξη, κάθε ανάσα ανάβλυζε μια σιγουριά, μια δροσερή πνοή στην ξέρα της ζωής..

Τι δουλειά να έχουμε στην Ιερουσαλήμ .. αυτό και αν είναι το μυστήριο όλων. Μετά ειδικά τον χθεσινό δείπνο που είχαμε, όπου μας αποκάλυψε τον θάνατο του. Κανείς μας δεν ξέρει αν θα πεθάνει και πως, μα αυτός ήξερε τα πάντα, ακόμα και αυτόν που θα τον προδώσει.. ακόμα και τον σκοπό του θανάτου του.
Το θάνατο κανείς δεν τον περιμένει, κανείς δεν γνωρίζει τον χρόνο του, όπως κανείς δεν ξέρει γιατί γεννήθηκε, ποιος ο σκοπός...
Ζωή και Θάνατος, άγνωστα αγκωνάρια μιας ενδιάμεσης ζωής, αυτό είναι και τίποτα άλλο.
«Σαν πλουτίσεις την ζωή, η γέννηση και ο Θάνατος, παίρνουν αξία..» έλεγε και λίγο το καταλάβαινα..

«Δάσκαλε,» του φώναξα και πάτησα την γη με δύναμη να τον προφτάσω.. «που πάμε; Θέλω να πω, εδώ θα γίνει ότι προφήτευσες, στην Ιερουσαλήμ;»
Με κοίταξε, το βλέμμα ήταν σταθερό, τα χείλη κουνήθηκαν, ένα μικρό χαμόγελο με φώτισε και τα λόγια του παρατάχτηκαν μπροστά απο την σκέψη μου, σαν πειθαρχημένος στρατός.

«Ναι. Εδώ πάμε. Στην Ιερουσαλήμ, εκεί που θα τελειώσω εγώ και εσείς θα αναστηθείτε..»

«Μα γιατί; Δεν καταλαβαίνω.. Θα υπάρχουν και άλλοι τρόποι.!» απάντησα θαρεττά.

«Σίγουρα. Αλλά όπως λατρέψανε την Ανάσταση του Λαζάρου, έτσι θα λατρέψουν και τον Θάνατο μου. Βλέπεις στους δύσπιστους λαούς, μια γέννηση, ένας θάνατος ή μια ανάσταση είναι αυτό που κάνει εντύπωση. Τα απλά λόγια, τα λένε οι ποιητές, καταπίνονται στο τέλος απο τις ίδιες τους τις ρίμες, τους ρουφάει ο Αίολος και χάνονται... Ναί μόνος δρόμος είναι η Ιερουσαλήμ..» απάντησε και ο λόγος του είχε μια σταθερότητα στοχασμου, σαν ήρεμο συνεφιάτικο πρωινό ..

«Δεν υπάρχει παραλογία στην σκέψη σου Δάσκαλε, αλλά επιμένω ότι θα υπάρχει και άλλος τρόπος..»

«Υπάρχει, αλλά δεν μπορείς να τον σκεφτείς γιατί και εσύ αυτή θεωρείς την καλύτερη συνέχεια μου..»
Σώπασα για λίγο, πνιγμένος στον κόσμο της λογικής και των συναισθημάτων..

«Και γιατί ονόμασες τον Ιούδα; Γιατί τον έκανες να αισθανθεί ότι θα σε προδώσει; Όλος ο κόσμος ξέρει ποιος είσαι και που βρίσκεσαι. Γιατί αυτός πρέπει να σε φιλήσει στο μάγουλο; Δεν κρύβεσαι, νομίζω ότι αυτό ήταν περιττό..» τα μάτια μου στένεψαν και τον κοίταξα στα μάτια..

«Ναι. Εκ’ πρώτης φαίνεται περιττό. Αλλά σκέψου, αν ήδη γνωρίζω τον επερχόμενο θάνατο μου, πιθανόν να ξέρω και τον τρόπο που θα φύγω. Πίστεψε με, τον Ιούδα τον αγαπώ, όπως ξέρω ότι αγαπάει και εμένα. Τι είναι αυτό που σε κάνει να φαντάζεσαι ότι από την αγάπη του, δεν θα συνεισφέρει να εκτελεστεί στα σίγουρα ο τρόπος θανάτου μου; Ότι όλα θα γίνουν, όπως πρέπει να γίνουν;»

Από μακριά αχνά, χάραζε το τοπίο με μια σειρά από πλίθινες πέτρες και δεξιά,ζερβά το ανίκητο σεντόνι της φύσης έντυνε τα μάτια μας με εικόνες υπέροχες, με κάλος απερίγραπτο. Σαν φτάσαμε κοντά στα τείχη της Ιερουσαλήμ από μέσα ακουγόντουσαν ιαχές από ανθρώπους που μας περίμεναν, ένα παιδί βγήκε στον δρόμο μας και έπεσε στα πόδια Του. Με την παλάμη του έστρωσε τα μαλλιά και το πρόσταξε να γυρίσει στην οικογένεια του, εκεί που ανήκει.

«Βρες μου ένα γαϊδουράκι, πρέπει να μπω ταπεινά μέσα σε εκείνο τον τόπο..» ακούστηκε να λέει επιτακτικά..

«Υπάρχει λόγος και για αυτό Δάσκαλε..» τον ρώτησα έκπληκτος..
«Τους βλέπεις τούτους; Όλο χαρά γεμάτοι είναι, που έρχεται ο Μάγος, ο Προφήτης.. Περιμένουν Βασιλιά και πρέπει να δούν υπηκόο, περιμένουν λυτρωτή, πρέπει να με δούν στα πόδια όχι στο στέμμα. Θα ντυθώ σαν και αυτούς για να με προσέξουν..»
Στάθηκα για λίγο σαστισμένος.. ώσπου άκουσα την τελευταία Του κουβέντα ...

«.. και όλοι αυτοί που θα φωνάξουν σήμερα ωσαννά, σε μερικές μέρες θα κράζουν σταύρωσον αυτόν.. Αυτό τι σου λέει για το ανθρώπινο είδος;...»

**

[ Η ευχή, Καλό Πάσχα ποτέ δεν μου έκατσε καλά.. ίσως γιατί η βαθύτερη έννοια της είναι "Να περάσετε καλά αυτές τις άγιες ημέρες. Είθε η σιέστα αυτή του χρόνου, να σας σκεπάσει υπό την σκεπή του κρασιού, του γέλιου και των οικογενειακών στιγμών.
Με Υγεία και Ευτυχία ..
Ν.ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ]